De zee ruist.
De bomen ook.
Daar in de verte
hoor ik een spook.
Hij kwam daar als rook
tevoorschijn ...
Hij danste de dodendans
tot zeven uur 's ochtends.
Hij deed dat elke nacht.
Hij gaf niemand een kans.
Hij was harteloos en gemeen.
Hij werd verbannen naar Aberdeen.
Hij spookte daar de hele nacht.
Nachten lang.
Het spook was zelf
Nog meer bang dan de mensen
Want 's nachts zou hij verdwijnen,
spoorloos in de donkere nacht.
Dit was het verhaal
wat het spook ons bracht.
Maar wij zullen aan hem denken
keer op keer.
Daar .... alweer
zie ik hem verschijnen
aan de hemel.
Het lijkt net of hij om hulp roept.
Hij ligt nu in zijn graf.
Hij rust in vrede.
Maar paf, ik zie hem verschijnen
en verdwijnen.
Iedere avond weer, als een schim door de nacht.
Dit is geen lolletje, dat zweer ik op mijn bolletje.
Frank, vrijdag 26 maart 1993