21 juni 1952.
Nieuw Guinea werd verdedigd vooral door de Koninklijke Landmacht welke op diverse plaatsen
een detachement bezat. Eén daarvan was in Manokwari aan de oostkant van de Vogelkop,
gekazerneerd in het Generaal Swart Kamp.
Het detachement had een grote prauw van enkele meters lang en ± 1.5 meter breed
in bezit gekregen en had deze opgeknapt. Er was een schroef aangebracht, aangedreven door
een oude vrachtwagen-motor.
Er was een rooster halverwege de hoogte zodat de opvarenden "hoog en droog" zaten
en er ruimte was voor bagage.
Boven de motor was een opbouw, zodat die droog stond. Als volgbootje was een aluminium
vliegtuigtank genomen, welke voorzien was van een houten geraamte en twee drijvers.
Op 21 juni 1952 was het plan, om 10 kilometer ten zuiden van Manokwari op zwijnenjacht
te gaan om zo de keuken van extra vlees te voorzien. Een vijftiental militairen en enkele
papoeadragers zouden meevaren. In de namiddag werd uitgevaren en alles ging goed totdat men op
open zee kwam. De motor stokte en terwijl men daarna onderzoek deed sloeg de prauw
langzaam om. Dit ging zo traag dat enkele opvarenden droog op de onderkant terecht zijn
gekomen.
En zo zat men daar in het begin van de avond midden op zee op een omgeslagen boot.
En in de tropen valt de zonsondergang snel in. De situatie was uitzichtloos.
Sergeant 1e klas G.H. Hoeberigs stelde toen voor om met het volgbootje naar de kust te
roeien en hulp te halen.
Een tweede man kon niet mee, omdat daar geen plaats voor was.
Hij is weggevaren en men heeft hem sedertdien niet meer gezien.
De opvarenden van de boot hebben daarna verschillende andere boten zien langsvaren
en hebben met een lichtspoor-munitie geschoten, maar men reageerde niet.
Ten slotte is de heer A. Mees, die met een kleine motorkustvaarder langs kwam,
daar wel op ingegaan en heeft de 20 opvarenden gered. Deze kwamen laat in de nacht terug
in het Kamp.
Direct de volgende morgen zijn diverse patrouilles uitgegaan om naar de nog vermistte
Hoeberigs te zoeken. Catalina's van de Marine-Luchtvloot zijn komen zoeken, terwijl de
patrouilles nog een hele week zijn doorgegaan. Echter geen spoor.
In Checkpoint van januari 2000 verzocht deze heer Mees om informatie over de
militairen welke hij toen gered had. Hierdoor is deze hele zaak aan het rollen gekomen.
Veel getuigen hebben zich gemeld.
Dit heeft daarin geresulteerd dat door de Minister van Defensie alsnog postuum aan
de heer G.H. Hoeberigs de onderscheidingen "Mobilisatie-Oorlogskruis" en het
"Nieuw Guinea-herinneringskruis" werden toegekend.
Deze uitreiking vond plaats op 13 december 2002 door de Inspecteur-Generaal der krijgsmacht,
Luitenant-Generaal C.J.M. de Veer.
Hiervoor hadden zich een aantal genodigden, welke in 1952 in Manokwari waren en dit
hadden meebeleefd, verzameld in het complex van de Inspecteur-Generaal, "De Zwaluwenberg"
te Hilversum.
Na ontvangst werd verzameld in de hal. Nadat de aanwezige militairen de houding hadden
aangenomen nam de generaal het woord.
Eerst werd de betekenis van de onderscheidingen bewoord.
-Het Mobilisatie-Oorlogskruis is voor de inzet tegen de bezetters.
De heer Hoeberigs nam in april 1939 dienst bij het KNIL en werd in juli 1939 uitgezonden
naar Nederlands Indië met de "Marnix van St. Aldegonde". Op 8 maart 1942 werd hij
door de Japanners krijgsgevangen gemaakt, tot augustus 1945. Dan terug bij het KNIL.
In 1946 bevorderd tot Sergeant. Op 7 september 1949 terug naar Nederland en bij opheffing van
het KNIL overgegaan naar de Koninklijke Landmacht.
-Het Nieuw-Guinea-Herdenkingskruis voor militaire dienst in Nieuw Guinea onder
moeilijke omstandigheden.
Op 10 november 1950 vertrokken als militair naar Nieuw Guinea.
Hier werd hij begin juni 1952 bevorderd tot Sergeant 1e klas.
Op 21 juni 1952 was hij aan boord van de bovengenoemde prauw. Hij zag de uitzichtloze
positie, waarin men zich bevond en nam het besluit om alleen in een kleine volgprauw
uit te gaan om hulp te zoeken.
Hiervan is hij nooit teruggekeerd.
Het is dan ook zo goed als zeker dat hij bij deze moedige
daad het leven verloren heeft.
Dit kruis is hem dan ook toegekend als blijk van respect en waardering voor de inzet
en trouw onder buitengewoon moeilijke omstandigheden.
De Inspecteur-Generaal had dan ook graag aan het verzoek van de minister voldaan
om deze beide posthume onderscheidingen aan mevrouw K.Hoeberigs uit te reiken.
Nadat de Generaal de onderscheidingen aan mevrouw Hoeberigs had overhandigd en de nodige
foto's waren gemaakt, volgde nog een uitgebreide receptie.
Het is goed dat ook na 50 jaar dit eresaluut er was.